In deze tentoonstelling is een dwarsdoorsnede te zien van ongeveer 12 jaar confrontatie met zichzelf en de natuur, in de vorm van steen en hout.

Het was een zoektocht. Onder de bezielende begeleiding van Annie Andriessen leerde hij de technische aspecten, leerde waar hij rekening mee diende te houden. Maar hij leerde er vooral te kijken, te aanschouwen: kloppen de lijnen wel, hoe valt de schaduw, hoe is de diepte, is er symmetrie, zijn de verhoudingen juist…?

Zijn confrontatie met steen: “Voor beeldhouwen moet je geduld hebben: steen is immers een hard materiaal dat zich niet zo makkelijk gewonnen geeft. Het is niet plooibaar of meegaand. Het ontstaan van een beeld is een langdurig proces. En “hakken” of “kappen”, zoals ze in Vlaanderen zeggen, is definitief: wat eenmaal is weggehakt is voor altijd weg. Beeldhouwen vergt dus kracht, lef – om het harde materiaal te lijf te gaan – en tegelijk behoedzaamheid en controle – om alleen precies dat weg te hakken wat weggehakt moet worden. Hakken vraagt om concentratie, geduld en misschien wel om contemplatie. Het geeft voldoening als er na al dat zwoegen uit zo’n blok ruwe steen uiteindelijk een beeld tevoorschijn komt. Dan is het niet langer dat harde, ongenaakbare materiaal, maar is het (be)tastbaar, aaibaar geworden.”